ATEŞ VE SU

Ey! Erişilmez dağların, baharda açan çiçeği,
Ateşle su gibiydik biz, buydu hayatın gerçeği. 

Yine de senin peşinden tepeler, ovalar aştım,
Çetin yolların sonunda, hep sensizliğe ulaştım.

Ne muradım bedenindi, ne arzumdu baldır, bacak, 
Kavuşmaktı tek isteğim, ve sarılmaktı sımsıcak.

Sen ki benim gözlerimde meleklerden de güzeldin, 
Benim için yaratılmış ve yalnız bana özeldin. 

Öyle güzel bakardın ki gören herkes imrenirdi,
Bülbüller ismini söyler, güller sana özenirdi.

Ey! Varılmaz ufukların, her sabah doğan güneşi,
Öyle güzel doğardın ki, yoktu hiç benzeri, eşi. 

Sen münzevi ufuklardan, bıkmadan yine doğarsın, 
Gelmesekte bir araya, gönlümde iyi ki varsın.

​