Bu şiirimi Ozan Arif abimin vefat haberini aldığım anda yazmıştım aslında minibüsle okuluma giderken. Paylaşmakta biraz geciktim. Ev sahibim evden çıkardı ben geçicem diye... Daha yeni evlenmiş ve taşınalı 6 ay olmuştu... Yeni taşındığım evde doğal gaz hemen açılmadığı için de hastalıkla mücadele ettim. En acısı da abimin cenazesine katılamadım taşınma olayı yüzünden... Mekanın cennet olsun Ozanlar ozanı abim benim...
Bir abim vardı benim,
Yüzünü görmediğim, sesini duymadığım...
Bir abim vardı benim,
Doyasıya sarılıp, elini öpemediğim.
Bir abim vardı benim,
Hasretlik çeken... Vatan hasretliği.
Bir abim vardı benim,
Zulme uğrayan... Hak arayan...
Bir abim vardı benim,
Yılmayan, acı çektikçe güçlenen...
Bir abim vardı benim,
Paraya tamah etmeyen, malk mülk nedir bilmeyen...
Bir abim vardı benim,
Yüzü güleç, gönlü mert...
Bir abim vardı benim,
Davasından dönmeyen...
Bir abim vardı benim,
Doğruları söylemekten korkmayan, yılmayan...
Bir abim vardı benim,
Korkusuz...
Bir abim vardı benim,
Ozan olan...
Bir abim vardı benim,
Arif olan...
Bizler yüzünü görmediğin kardeşlerin olarak izinden gitmeye çalışacağız saygıdeğer abim elimizden geldiğince... Bir meslektaşın olarak davanı her zaman gönlümüzde, ruhumuzda yaşatacağız... Yüce Allah (cc) senden razı olsun abim...