Her gece bir meleğin yastığına dayanıp,
O ipek saçlarını koklayıp uyuyorum.
Gecenin ortasında tekrar tekrar uyanıp,
Üstü açık mı diye yoklayıp uyuyorum.
Bazı günler üstüme çökse bile yorgunluk,
İnsan halidir bazen olur ya bir durgunluk,
Ona zarar vermesin diyerek tedirginlik,
Duyup tüm sinekleri haklayıp uyuyorum.
Ufak bir sayıklama ile duysam sesini,
Kulağımı dayayıp dinlerim nefesini,
Giydiği çorabını, günlük elbisesini,
Kirlenen üst başını paklayıp uyuyorum,
Ne yapsam da nafile, yorganı atar diye,
Sarıp da sarmalarım bir vakit tutar diye,
Sabah erkenden kalkar, bilmeden yutar diye,
Küçük oyuncakları saklayıp uyuyorum.
Kaan ÖZASLAN
25.05.2019