Saçların savrulur yar geceye kokun düşer
Kirpiğin vurur beni sineme okun düşer.
Bîçâre mağlubuyum sonu gelmez hicranın.
Efsunlu bir dünyaydı gözlerinde gördüğüm
Ondan böyleydim ya ben; bakışına kördüğüm.
Düşlerim param parça uykularım tarumar.
Yerle yeksandır gönül şimdi ne çare umar?
Öyle bitkin haldeyim kaybettim dinçliğimi
Aynalar haykırıyor yüzüme hiçliğimi
Gam çökerken geceye, dert düştü güne şimdi,
Gözlerin yıldızlarım fecr yüzün güneşimdi.
Bırak da göz yaşlarım dilediğince aksın
Bırak da her damalası düştüğü yeri yaksın.
Bırak varsın bozulsun yüzümün estetiği
Ben sana kurbanım yar çekiyorum tetiği.
Umudumu düştüğü yerden kaldırmıyorum
Yaşamışım ölmüşüm artık aldırmıyorum.
Hiç nedamet duymadım asla pişman değilim
Kaderin cilvesi bu sana düşman değilim.
Bu şiir son kurşunla kendimi vurduğumdur
Gözlerimi kapatıp kalemi kırdığımdır.
Tek hece yazmayacak bundan sonra kalemim
Sesim duyulmayacak öldürse de elemim.
Duymazsın feryadımı bağrıma taş basarım
Ne kırılırım sana ne de surat asarım.
Dert olmak ister miyim hele kederin asla
Benim yüzümden dolma gamla kederle yasla.
Ömrümün sonuna dek kalbim senle atacak
Sen benim güneşimsin ne sönüp ne batacak.
Her emrine âmâde kapında bir köleydim
Aşkın lâfı mı olur senin için öleydim.
Sesini duymak bile ne büyük bir nimetmiş,
Hele gözlerin var ya beni sana ram etmiş.
Ayağının altında türap olsam ne gamdı
Kirpiğin zincirlerim gözlerin prangamdı.
Ben bu aşka gönüllü vurulmuş bir mühürdüm
Sensizken esarette sana esirken hürdüm.
Anlamını yitirmiş bir cümle gibiyim yar.
Öznemde sen yok isen atık ne önemim var.
Şizofren kâbuslarda donuyor üşüyorum
Dipsiz bir uçurumun kalbine düşüyorum.
Aklım firar eyledi yükümsüzüm ben artık
Sende kaybettim beni hükümsüzüm ben artık.
Kirpiğinde kurduğum dünyamı yıkıyorum
Son kurşun bu son şiir kendime sıkıyorum.
O yıldız gözlerine kaşlarını hilâl et
Dilerim çok mutlu ol ve hakkını helâl et.
Hasan Hüseyin YILMAZ