İki arkadaş, hararetle tartışıyormuş. Konu, sigara içerken İncil okunup okunmayacağı imiş. Sonuç alamayınca Papaz'a sormaya karar vermişler. Papazın yanına gidip sırayla sorularını iletmişler.
Birinci olumsuz cevap alırken ikincisi İncil okurken sigara içmek konusunda izin almayı başarmış. Mesele sonradan anlaşılmış.
İzin alamayanın sorduğu soru şuymuş:
- İncil okurken canım sigara içmek istiyor, içebilir miyim?
-Oğlum, İncil okunurken Tanrıyla ilgilenmen lazım. O sırada dikkatini dağılmaması gerek. O yüzden İncil okurken sigara içilmez.
İzin alan ise soruyu şöyle sormuş:
-Sigara içerken canım İncil okumak istiyor, okuyabilir miyim?
-Oğlum, her nerede ve ne koşulda olursan ol, İncil okuma isteği duyarsan okuyabilirsin.
Belki de aldığımız cevaplardan daha önemlisi sorduğumuz sorudur.
Beceri, almak istediğin cevabı elde edebileceğin soruyu sormakta.
Soruyu doğru sormak sonra cevabı doğru okumak. İşte temel yol bu.
Galiba soru sormasını bilmediğimiz gibi olayları da doğru analiz etmiyoruz.
Oysa olaylara daha akılcı bir bakış açısından kendi dogmalarımızı unutarak bakmamız gerekir.
Biz en başta yanlış yapıyoruz oysa.
Soruyu yanlış sorup aldığımız cevabı kendi doğrularımız ile mukayese ediyoruz.
Neden veya niçin demeden ortaya kendimize göre doğru olduğuna inandığımız şablonu koyuyoruz. Ondan sonra da başlıyoruz saldırıya.
Ülkemizde son yıllardır yaşanan çıkmazın adı budur.
Muhalefet nerede yanlış yapıyor veya niçin yanlış yapıyor demeden savunma mekanizması devreye giriyor.
İktidarı güçlü kılan pasif muhalefet partileri değil mi? Öyleyse niçin diye düşünmemiz soruyu doğru sormamız gerek. Doğru soru doğru cevap için ilk şart.
Soruyu doğru yerde doğru şekilde sormak başarının temel düsturu. Ülkücü hareket olarak yıllarca soruyu doğru mu sormadık yoksa soruyu hep yanlış kişilere mi sorduk diye sorgulamamız gerekiyor.
Eğer sorduğumuz bütün sorulara yanlış cevaplar almışsak bugüne kadar önce sorularımızı gözden geçirelim.
Doğan Ay