Gündem yoğun ben yorgun gel çık işin içinden.
Heybemiz doldu taştı.
Yine bölündük. Yine un ufak olduk. Yine birbirimizi suçladık.
Hani bir hikaye var ya
"(Kudüslü Yahudiler) kendisine zina suçu işlemiş bir kadın getirdiler. Aralarında dediler: "Eğer onu kurtarırsa, bu İsa'nın kanununa aykırıdır ve böylece onu suçlarız; eğer mahkûm ederse, bu kendi inancına aykırıdır, çünkü o merhameti tebliğ etmektedir. Bu şekilde İsa'ya varıp, dediler: "Muallim, bu kadını zina ederken bulduk. Musa, böylesinin recm edilmesini emretmişti; buna sen ne dersin?"
Bunun üzerine İsa eğilip, parmağıyla yerde bir ayna yaptı ve içinde herkes kendi kötülüklerini gördü.
Cevap için sıkıştırırlarken, İsa doğrulup parmağıyla aynayı gösterdi ve dedi: "Aranızda günahsız olan ona ilk taşı atsın."
Taşı atacak kimse bulunmayınca kadın kurtulur.
Hadi ilk taşı günahsız olanınız varsa atsın taş yağmuru altında paramparça olalım.
Ilk taşı atacak masum değilseniz susun o zaman. Yetmedi mi başka bağın güllerine ağıt yaktığınız.
Kimsenin cesaret edemediği şey, günahkar olduğunu itiraf etmesidir. Kendini günahsız, ötekini ise taşlanmayı hak etmiş günahkar olarak gören bir harekete dönüştük.
Bu acı gerçeği kimse görmek niyetinde değil.
Herkes sanal bir dünyada, sahte bir gerçeklik içinde hayatını sürdürüyor. Günahsız mısınız? Cevap yok.
Ben günahkarım ama o benden daha günahkar mantığı ile hücum.
Oysa hepimiz suçluyuz. Hiç birimizin ilk taşı atmaya hakkı da yok. Hepimiz suçluyuz. Kimimiz az kimimiz çok ancak suçluyuz.
Şimdi çıkıp o benden daha fazla suçlu demeye kendimizi aklamaya gerek yok.
Suçluyuz çünkü zamanında sustuk. "Kol kırılır yen içinde kalır" dedik kandırdık kendimizi. Oysa kırılan kol bizimdi.
Dünkü düşmanları affetmenin muhteşem hafifliğini yaşadık ama kendi yol arkadaşımızı affetmeyi düşünmedik. Dünkü düşmanları hayırla yad ettik ama kendi yol arkadaşımıza küfür etmeyi marifet saydık.
Yazık oldu yılların emeklerine.
Yazık oldu yıllarını heba eden gençlere.
Doğan Ay