Hep deriz,
İnsanoğlu yaradılış sebebini unuttu diye. Gerçekten neydi o sebep? Bunu çocuklarımıza, çevremize anlatıyor muyuz? Sadece anlatmakla kalmayıp yaşıyor muyuz?
KOCA BİR HAYIR tabiki...
Kendi içimizde savunmalarımız çok. Bizi Yaradanı inandırabiliyor muyuz?
Ya ÖLÜM'ü de düşünüyor muyuz? Yoksa hep bu dünyalık mıyız?
Başımızı yastığa koyduğumuzda her gece uykudayken, vicdanımızı da uyutabiliyor muyuz?
Pişmanlıklar... Pişmanlıklar... İnsanoğlunun tüm dünya hayatı bu işte Pişmanlıklar...
Sayemizde bir çocuk gülüyor mu? Üşümüyor mu? Bir baba evine ekmek götürebiliyor mu? Bir anne ocakta aş ısıtabiliyor mu?
Hiç Soruyor muyuz?
Soruyorsak bu kadar ihtiyaç sahibi NİYE hala VAR?
Çok güzel bir söz var. ' BİZ BİRBİRİMİZE EMANETİZ' bu dünyada... Biz Birbirimize sahip çıkıyor muyuz?
İnsanlar kıyafetleri ile ağırlayıp karakteri ile uğurlanır diyorlar... Biz insanları karakterleri ile mi yoksa kıyafetleri ile mi uğurluyoruz?
Peygamberimiz Hz. Muhammed (S.A.V.)'in bir anısını sizlerle paylaşmak isterim.
Abdullah bin Amr bin As anlatıyor:
''Bir gün mescitte oturuyordum. Bazı fakir kimseler bir köseye toplanmış sohbet ediyorlardı.
Resulullah içeri girdi. Başka bir tarafa yönelmeden doğruca fakirlerin yanına gitti. Ve onlara, fakir
muhacirlere zenginlerden önce Cenneti müjdeledi. Hepsinin de yüzü güldü. Ben de onlardan birisi olmadığım için üzüldüm."
İşte biz de O'nun ümmeti olarak O'nun gibi davranıyor muyuz?
Ne zannediyoruz? Aldığımız maaşlar, aldığımız arabalar, evler bizim mi sanıyoruz? Bilmiyor muyuz bir saniyede hiç bir şeyimizin kalmayacağımızı...
Bilmiyor muyuz Aslında bu dünyada koca bir HİÇ'iz...
İlk soruma geri dönersem, İnsanoğlu'nun bu dünyadaki varlık sebeplerinden birisi, tüm farklılıklarına rağmen Yaradanın verdiği nimetleri paylaşabilmektir.
Bir HİÇ olduğunu unutma İnsanoğlu...
Ne demiştik... Biz Birbirimize Emanetiz bu dünyada.. Şimdi kalk ve sana ihtiyacı olan bir kalbe dokun... Ve akşam Allah Rızasını kazanmış olmanın huzuru ile vicdanını bir kere de böyle dinle....