MALAK GİBİ YAYILMIŞLARA

"İnsan yedisinde neyse yetmişinde de odur" diye bir atasözümüz var. Bir de "can çıkar, huy çıkmaz" var. Bu sözler karakter açısından doğru olabilir ama bazıları bunu yanlış anlayıp yedisine kadar edindiği kültür, bilgi, görgüyle yetmişinde can verebilmeyi anlamlı buluyor. Meselâ bana "sen eskiden böyle değildin" diyenler var, ki beni en son onsekiz yaşımda görmüş. Ben de diyorum ki "sen eskiden de böyleydin, onsekiz yaşından beri beyin faaliyetlerin durmuş, sadece bedenin gelişmiş."

Bir insan onsekiz yaşındaki fikirlerini halâ muhafaza etmekle övünüyor ve halâ aynı cümleleri kuruyorsa elimizden gelen tek şey o insana acımak olur. İyi bir insansa gelmişine geçmişine küfretmez, yine severiz. Ama halâ o yaştaki fikirlerinin propagandasını yaparsa eyvallah da etmeyiz.

Türkçede, beyniyle bedeni arasında devasa farklılıklar olan insan iyi biriyse "tosunum" diye severiz. Cüssesiyle hava atan ve bir şeyler dayatan beyinsizlere de "öküz" deriz. Bir de çamur falan dinlemeden her ortama yayılabilenler vardır ki onlara da "malak" deriz.