Bir sabah işe giderken karşılaştım onunla. Mazgalın demirleri arasında yeşil bir şey hafiften kendini belli ediyordu. Nasıl olduysa orada bir yer bulmuş, yavaş yavaş boy vermeye başlamış, belki de benden önce kimsecikler fark etmemişti.  Gözlerimi alamadım. "Burada da mı hayat buldun? E pes…" diye konuştum onunla.  Bir çukurda, pislik ile karışık, etrafı çöplerle çevrili, beden...

İnsana dair iyi şeylerin yirminci kattan atıldığı bir yirmi dokuz mayıs sabahı… Ne hazin! Daha evvel hiç tanımadığım varlığından dahi haberdar olmadığım bir çocuk için içim katıla katıla ağlıyor. Genç kız bir yakınımın uzak hısım evladı imiş. Yaşadığı bölge ailenin yapısı aşağı yukarı tahmin ettiğim şartlara sahip. Aile anne baba kuşağında Giresun'dan göç etmiş, İstanbul'un kenar semtler...