Mehmedim

​KAHRAMAN ORDUMUZA...

Karanlık zindanından çıkıp taştı,
Nice sarp dağlardan engeli aştı,
Düşmanı, karşısında dondu şaştı,
Vatanın aşkıyla yandı Mehmedim.
Sonra al kana boyandı Mehmedim.​​

Küfre karşı verdiği son seferi,
Tunç yürekli bozkurt her bir neferi,
Başında imandan olma miğferi,
Canından geçmiş bir candı Mehmedim.
Al bayrağı sarmış kandı Mehmedim.

Süngüsü hainin bağrını deşe,
Toprak vermez dağda dolanan leşe,
Cihanda her birine mezar eşe,
Vardı hududa dayandı Mehmedim.
Tanrı'nın nuruna kandı Mehmedim.

Türk yurdunda çakal hüküm süremez,
İtin hükmü onda itibar görmez,
Yiğit olan, düşmana toprak vermez,
Düşmana karşı durandı Mehmedim.
Haine af yok! vurandı Mehmedim.

Başlar soysuza karşı deli akın,
Uzaklar pusatıyla şimdi yakın,
Giden geriye dönmesin sakın,
Ah bırakmayıp alandı Mehmedim.
İntikam için dolandı Mehmedim.

Dinsin ızdırabın ey şanlı asker,
Yattığı toprakta hep canlı asker,
Kalbi, yarası gibi kanlı asker,
Senin izinde gidendi Mehmedim.
Öldüğün yolda, ölendi Mehmedim.