Ne çileler çekti ne acı gördü
Nakış nakış çizdi şiirle ördü
Kıvırmadan yaşayan kahraman erdi
Onun kadar dava sundunuz mu hiç
Bence sabrı fazlaca,
Zorluyorsun efendi.
O odada gizlice,
Gürlüyorsun efendi.
"Zehir" diyorlarmış! Ben bunu yemem
Muhabbet ehline çaydır Mansur Bey
Ben öyle herkese "Bey" falan demem
Hakiki, kallavi beydir Mansur Bey
Ozan Arif'in ardından… (Fotoğraf: 4 Nisan 2017)
Onüç Şubat günüydü, kara haber tez geldi,
Gözden yaşlar döküldü, her bir işe vaz geldi,
Yadigârdır sözlerin, yetim kalan saz geldi…
Ardın sıra bıraktın gözü yaşlı gözleri,
Asrın Dedem Korkut'u hüzne boğdun bizleri.
Aklıselim insan derken
Deliliği başarırsa?
Sayısız bedel öderken
Gözlerimiz yaşarırsa?
izini kaybetmiş ayaklar Mağrip'ten Maşruk'a çıkarız yola onlara yol göstermez karınca dayan, daha görülecek çok gün var seyreyle dünyayı gönlümüzün duldasında şöyle uzuncazorun, oyunu bozduğu çığırvarır denizi paklar o çağda evrenin mayası bozulduğundan berigür ormanın düşlerini kese kese bitirdibu ara makası/akrep ile yelkovançoğalıp eksiliyoruzipimizi bağladı ...
İlhamım, efkarım sana ayarlı,
Bilgim yok saatin kaç olduğundan.
Şiirler yazarım yaren'li, yar'lı,
Habersiz, sevmenin suç olduğundan.
Sen benim eksik parçam sen benim diğer yarım
Sensiz geçen günleri yaşanmamış sayarım
Ellerinin tesiri her tür takdire şâyân
Sen miydin düşlerimde saçlarımı okşayan?
Doğrultur malı mülkü
Bizim(!) siyasetçiler!
Ülkü'sü farklı ülkü
Bizim(!) siyasetçiler!
