UNUTMAMALI!...

İnsan değer verdiklerine duyduğu sevgi, saygı ve muhabbeti senede bir gün değil her zaman göstermeli.
Ama maalesef gerçek olan şu ki hayatın akışında bir çok zaman bu şekilde davranmıyor, davranamıyoruz.
Nedense insan hayat hep olduğu gibi devam edecek, sevdiklerimiz her zaman yanımızda olacak gibi bir varsayımla hayatı sürdürüyor bir çok zaman. 

Ta ki bir gün artık sevdiklerinin yanında, hayatında olmadığı gerçeği ile yüzleşmeye mecbur kaldığı ana kadar. 

Onun için madem böyle bir adet oldu, madem bu güne ‚Anneler Günü' gibi bir ad verildi, bunu iyi değerlendirip bu vesile ile annelerimize karşı onların hayatımızda olan önemlerini gösterelim.

Gerçi ben bu tür günleri genel olarak sevmem, ama içlerinde en manalısı ve önemlisi yine de anneler günüdür diye düşünüyorum.

Hani başta hayatın alışıla gelmişliğinden bahsettim ya…
Sadece bireyler alışmazlar, maalesef toplumlar, milletler de alışıyor bazı şeylere. Mesela son zamanlarda toplumumuzda yeni bir bir alışıla gelmişlik görüyorum.
Maalesef neredeyse her gün aldığımız şehit haberlerine karşı gelişen ‚alışıla gelmişlik'!…

Acıya alışan insanlar duyarsızlaştıkları gibi, acıya alışan milletler de duyarsızlaşıyor. Millet olarak bizim hürriyetimiz, vatan toprağımız, bayrağımız egemenliğimiz için gencecik fidanları, vatan evlatlarını toprağa vermeye alıştık…
Duyarsızlaştık…

Kasım ayından beri 400'ü aşkın şehit verdik, ama hayatı tüm hafifliği ile yaşamaya devam ediyoruz…

Hafifliği ile diyorum,
çünkü canından can vermiş,
canını toprağa vermiş,
canını toprak, yani vatan yapmış analarımız taşıdığı o ızdırabın ağırılığı yanında her birimizin karşı karşıya olduğu hayat şartlarının fazlasıyla hafif olduğu kanaatindeyim.

Babayım,
iki evladım var,
evlat acısını bırakın tahmin etmeyi, düşünmek bile boğazımı düğümlüyor.

Onun için unutmayalım,
aramızda, bizimle aynı havayı soluyan ama acıya alışamayacak,
hissettiği acıya karşı duyarsızlaşmayan,
her gün her saat her an o acının şuurunda ızdırap dolu bir hayat sürdürün şehit ailelerini,
başta şehitlerimizin analarını unutmayalım.

Lütfen bu kadar kör, duygusuz, insanlıktan, millet olmaktan çıkmış hale gelmeyelim.

Çünkü bugün gidip rahat ve mutlu annelerimizin ellerini öpebildiysek, bunu el öpenleri toprak olduğu için mezarlarına gitme mecburiyetinde kalan analarımızın evlatlarına borçluyuz.

Lütfen onları acılarına terk edilmiş ve yalnız bırakmayalım.