biliyordum, bir gün kapımızı çalacağını
tüm güzelliklerin çekileceğini ömrümüzden
bir daha köy yolları eskisi kadar masum olmayacak
ve eskisi kadar burkmayacak yüreğimiz
yavrusunu gurbete uğurlayan annenin içli sesi

Sana ne sunabilirim bilmiyorum.
Mâsum çocukluğumu çalmışlardı senden çok önceleri,
Ne top oynarken burnu yırtılan pabuçlarım kaldı ayağımda,
Ne de dolabımda ışıl ışıl parlayan misketlerin sesleri…
Çocukluğumdan arta kalan birkaç güzel hatıra,
Ve yitirilen masumiyetin küçük gözleri…

​ve geleceğim sana
yurdumun tütün kokan efkarını ceplerime doldurarak
kaçaktan dönmüş yarini selamlayan Şırnaklı gelinin kırgınlığıyla sarılacaksın bana
mayınlar patlayacak yüreğimizde
Diyarbakır da dağ köylerine don vurmuş diyeceğim usulca
buz tutmuş gözlerime ıhlamur demleyeceksin
buharında üşüyeceğiz

​kurnası kırık çeşme ile yıkadım yokluğumu
çok damla düştü varlığıma boş yere

tarla yeridir dünya dediğin
ölüm soluyan başakların benzi soluk
hasat vakti payıma düşen yığınla nefessiz ciğer
kavgamın vergisi bir ölü çocuk
başı kopuk, gözleri hala ağlamaklı

Hani bazen bir kasetin en sevdiğin parçası olur ya!
Hep o çalsın istersin.
Her bittiğinde başa sarıp,
Tekrar, tekrar dinlersin.
İşte hayatımın en güzel parçasıydın sen!
Durmadan hep "çal" istiyorum.

Kapkara bulutların semâyı kapladığı,
Göklerin yeryüzüne şimşekler sapladığı,
Sokakların, üstüne nehirler topladığı,
Engin'e lapa lapa kar yağdığı geceydi…

​Sakın tasalanma gam çekme sakın
Bu sevda onlara kalmaz Ozanım
İnanan kullara zafer hep yakın
İnancın vadesi dolmaz Ozanım

​Onlar pervasız zamanın uğultulu kumpasında

İki değirmen taşı arasında un olan buğdayın

Uğursuz kaderini tescil ettiler

Esamesi okunmayan diller gibi

Zehrine kanıp sarhoş oldular