SİYASİ MÜCADELE VE ÜSLUP

Siyasi mücadelenin doğasında rekabet ve kazanma arzusu vardır. 

Bu sırada parti yöneticileri ve genel başkanların  üslup ve konuşma tarzları önemlidir. 

Bu üslup toplumu rahatlatır veya gerginleştirir. Siyasi tartışmalar ne kadar sert ve kırcı geçerse halk o nispette rahatsız olur/olmalıdır. 

Birbirine hakaret eden sert bir üslupla konuşan siyasiler ortamın gerilmesine yol açarlar. Aynı fikirleri daha yumuşak tarzda, hatta esprili bir dilde anlatmak da mümkündür. O zaman toplum rahatlar. 

Peki toplum olarak biz bu rahatlamayı hakediyor muyuz? Yoksa küfürlü hakaretli sözler bizi çok mu etkiliyor?

Gülmek, tebessüm kişiye de daha çok yakışır. Tebessüm güzellik iyilik sirayet eder. Onun doğuracağı huzur ve mutluluk insanlara da geçer. 

Her şeyde bir seviye olduğu gibi, siyasette de bir seviye vardır/olmalıdır. 

Siyasetçiler bu seviyeyi yakalamak ve yaşatmak zorundadır. Halbuki bizde bunun tam tersi yaşanıyor. Rakip gördüğünüz partiye küfretmek sürekli hakaret etmek adeta siyasetin modası oldu. Millete sunulacak projesi olmayan hatta iktidar olup millet için yönetime talip olmayan siyasetçiler işi sadece küfür ve hakarete bağlamıştır.

Tabanını elinde tutmak adına ortaya bir proje koyamayan aciz insanlar için en güzel ve kestirme yol hakarettir. 

Ama görünen odur ki, kimse seviyeyi yukarıda tutmaya değil, aşağıya çekmeye uğraşıyor ve bunu da başarıyor. 

Genel başkanı rakip partilere hücum edince taban da aynı yolu takip ediyor ve millet iyice geriliyor.

Bu ülke camilerin bölündüğü günleri yaşadı. Görünüyor ki unutmuş ders alınmamıştır.  

Şair ne demiş:

“Nadan ile sohbet etmek güçtür bilene,

Çünkü nadan ne gelirse söyler diline”

Acaba şair bunu, bizim siyasetçiler için mi söylemiş?

Doğan Ay