BİR LEVHA , İSLAM GERÇEKLERİ VE KONYA AHDE VEFANIN YAŞADIKLARI

Konya Ahde Vefa bir sohbet düzenliyor hoşgörü şehri Mevlana'nın torunları bu sohbet için bir yer tahsis etmiyor anlaşma yapılan mekanlar uydurma sebepler ile iptal ediliyor. Niçin mi? Konferansı verecek hoca kendileri gibi düşünmüyor tek sebep bu...

Bugün Müslüman Türk için kutsal olan ne?

Kur'an mı Sünnet mi Hadis mi yoksa Emevi zihniyeti mi?

Kur'an'ın anlamını bilmeden din sahibi olmak ne kadar tehlikeli değil mi?

Sin günlerde Konya Ahde Vefa derneğimizin yaşadığı konferans yeri konusunu okuyunca aklıma bu hikaye geldi. 

Sizin için kutsal olan nedir? Bu soru mutlaka cevap bulmalıdır. Arap kültürü mü Arap alfabesi mi Allah'ın indirdiğine inandığımız kutsal kitap mı? Neye göre müslümanlık taslıyorsunuz? Neye göre ölçüyorsunuz hal hareket ve sözlerinizi? Hani müslüman müslümanın kardeşiydi? Yolda gördüğü her Arap harfleri ile yazılmış yazıyı öpüp başına koymak gercek Islam'ı öldürüyor. İndirilmis din yerine uydurulmuş hurafeler konuluyor.

Neyse konuyu uzatmayayım. Levhanın hikayesine geçelim.
Allah Kelâmı Kur'an ve anlamı mı yoksa arap abecesi mi?

Levhanın hikayesi ise şöyle...

"Bu levha Necmeddin Okyay'a ait ebruyla süslenmiş ve "celi sülüs" yazı çeşidiyle yazılmış olan ibaresi ile meşhur...

İkinci Dünya Savaşı öncesinde Bakırköylü Ermeniler'den Doktor Peştemalcıyan ailesiyle birlikte Türkiye'den Almanya'ya göç edip Berlin'de bir halı ve kilim mağazası açmıştı. 

Savaş başlayıncaya kadar işleri yolunda gitmiş, baba Peştemalcıyan işleri oğlu Aram Peştemalcıyan'a bırakmıştı ama savaşla birlikte zorlu günler beraberinde gelmişti. Her geçen gün bir öncekini aramaktaydı.
Savaş bütün hızıyla sürerken 1943'un sonuna doğru Almanlar için savaşın gidişatı belli olmuş, daha fazla savaşacak gücünün kalmadığı ortaya çıkmıştı. 

Sovyet askerleri 1944 yılının Ocak ayında Oder Irmağı'nı geçerek önce Budapeşte'ye, Nisan başında ise Viyana'ya girerek Berlin'e doğru ilerlediler ve 25 Nisan'da Berlin'i kuşattılar.

Kentin merkezindeki bir yer altı sığınağında kalan Hitler ise, savaşın kaybedildiğini anlayarak 30 Nisan'da intihar etti.
Ruslar artık Berlin'deydiler. 

Şehrin hemen her noktası Rus işgali altındaydı. Yağma ve talan Almanya'da artık sıradan bir işti. Taciz ve tecavüzün bininin bir para olduğu o günlerde asil mesele hayatta kalmak ve tatlı canını kurtarmaktı. 

Bu zor şartların hüküm sürdüğü günlerde Rus İşgal Komutanlığı bir bildiri yayınlamıştı. 
Bildirideki kesin emre göre her yer, Rus askerlerine açık tutulacaktı.

Savaşın acımasız yüzünü bütün çıplaklığıyla gören Peştemalcıyan ailesi de emre mecburen uymuştu. 

Halı mağazalarının kapılarını açarak Rus askerlerinin yağmaya gelmesini endişe ile bekleyen ailenin bu bekleyişi fazla uzun sürmedi. 

Peştemalcıyan Halı-Kilim Mağazası'ndan içeriye gürültü ve patırtı ile kılıksız, vahşi görünüşlü, silahlı iki asker yüksek sesle bağıra çağıra konuşarak girdi. 

Askerlerden biri halılarla ilgilenirken diğeri, genç kızlarını da aralarına alarak hareketsiz bir şekilde endişe ile olup biteni gözleri ile takip eden Peştemalcıyan ailesine yöneldi. 

Etrafa şöyle bir göz atıyormuş gibi yaptıktan sonra genç kıza doğru yaklaştı ve elini uzattı.

Aram Peştemalcıyan gayrı ihtiyari ve seri bir hareketle askeri bileğinden sıkıca yakaladı. Çekik gözlü asker bu ani tepki üzerine tabancayı çekti ve Peştemalcıyan'ın şakağına dayadı.

Aram Peştemalcıyan, adeta taş kesilmiş karısına döndü ve ağzından,
- "Şimdi b.ku yedik" cümlesi döküldü.

Bu sözleri işitince irkilen asker silahını indirerek sordu:
- "Ne dedung? Ne dedung?..."

Baba Peştemalcıyan olayın şoku içerisinde, ister istemez söylediği sözleri tekrarlamak zorunda kaldı:
- "Simdi b.ku yedik".

O anda sanki bir mucize oldu. 

Asker ani bir hareketle silahını indirerek yıllar sonra bir dostunu görmüş biri gibi büyük bir sevinçle Peştemalcıyan'ın boynuna sarıldı.
Peştemalcıyan şok üstüne şok yaşıyordu.

Olayı kavramaya çalışıyor ve askerin Kırgız Türkçesi ağzıyla,
"Miz gan gardaşiz, min sinig gardaşmam" yani "Biz kan kardeşiyiz, ben senin kardeşinim" derken sevinçten çılgına dönmesini hayretler içinde seyrediyordu.

Mağazayı basanlar, Rus ordusundaki Kırgız askerlerdi ve karşılarında Türkçe konuşanları görünce büyük şaşkınlık yasamışlardı.
Olay anlaşılıp şok atlatılınca Peştemalcıyan ailesi rahat bir nefes aldı.

Askerler özür dilediler, çaylar içildi, konuşmalar uzadı ve iki asker sonraki günlerde mağazaya gönüllü bekçilik yaptılar.
Sovyet ordusunda farklı milletlerden askerler vardı. 

Bu iki Kırgız asker de Sovyet ordusu ile Berlin'e kadar gelmişlerdi ve 1945'te Sovyetlerin Nazi Almanya'sına karşı zaferinin tescili anlamına gelen Sovyet bayrağını Almanya'nın başkenti Berlin'e diken üç Sovyet askerinden biri de, Dağıstanlı Abdülhakim İsmailov idi.
Savaş bitmiş, sıkıntılı günler geride kalmıştı. 

Peştemalcıyan ailesi bir gün Berlin'deki mağazalarını gezen bir Türk gazeteciyle tanıştılar ve gazeteciyi evlerine davet ettiler.
Yaşadıkları olayı büyük bir heyecanla ve yeniden yaşıyormuşçasına tekrar tekrar anlattılar. 

Hayatlarını kurtaran sihirli cümlenin Peştemalcıyan ailesi için neler ifade ettiğini, hayatta kalmalarına sebep olan bu sözleri bir hattata yazdırıp evlerinin en güzel yerine asmak istediklerini ve bu anı her zaman hatırlamak istediklerini söylediler.
Gazeteci, onlara bu konuda yardımcı olabileceğini söyledi ve Türkiye'ye dönüşünde verdiği sözü yerine getirmek üzere hattat ve mucellid Emin Barın'ın Çemberlitaş'taki atölyesine gitti.

Emin Barın kendisinden yazılması istenen cümleyi duyunca şaşırdı. 

Bir hafta sonra yeniden gelen gazeteciye ibareyi yazabileceğini söyleyerek bu fotoğrafını görmüş olduğunuz "celi sülüs" levhayı hazırladı.
Levhanın hikâyesi işte böyle…

Resimdeki ebru sanatıyla süslenmiş levhada arapça abecesiyle eski Türkçe "şimdi b.ku yedik" yazıyor…

Doğan Ay