VEDA

​ağlamasını bilir bizim çocuklar
annemizin üzerimize örttüğü yorgan gibi
sıcacıktır gözyaşları
vakit hasrete durur
gecedir, ayazdır, soğuktur
saklar karanlık hıçkırıklarını
sesleri boğuk boğuktur

​kırgın yüzlerine baktığında
Yusuf'un zindandan çıkmadığına inanırsın
titrek ellerinde sallanır çağın çaresizliği
ve yaşamak
yarım kalmış bir intihar denemesidir şimdi
aldığın nefesten utanırsın

bir damla gözyaşı
bin ağıda denktir bizim çocukların
ağır gelir omuzlarına
çekmekten usanırsın