Adını Güçlü Koydum

Soğuk bir kış sabahı mutfak kapısını açtığımda onu kapının önüne bırakılmış buldum. 

Siyah beyaz sevimli yavru bir kediydi. Sürekli içeri girmeye çalışmasından bir süre evde yaşamış olduğunu düşündük. Üşümüştü ve açtı. 
Allerjik durumumdan dolayı çok istememe rağmen içeri alamadım. 

"Sen ne güzel şeysin. Nerden çıktın?" Diye bir taraftan konuşuyor. Bir taraftan önüne süt koymaya çalışıyordum. 

İçerden çıkan ev sahibinin
"Aman sakın buralara alıştırmayın" diye yavruyu kovmaya çalışınca o da kaçıp bitişikteki eczaneye sığınmaya çalıştı. Ordanda kovuldu. Ama hayvancağız gitmemekte ısrarlıydı. Burayı mekan bellemiş ne yapılırsa yapılsın gitmiyordu. 

Alt komşunun kedisi vardı; İzmir. Gizli saklı İzmir'in mamasından veriyormuş. Bu nedenle bahçemizden ayrılmıyor ısrarla benim verendaya geliyordu. Günler süren bu kovalamanın ardından bir gün önümde diz çökmüş bana dikkatli bir şekilde bakıp bir şeyler anlatmaya çalıştığında gidip mama ve su geçirmeyen kedi evi aldım. 

Komşuların "Alıştırmayın, ne arsız şeymiş bu ne yapıyorsak gitmedi. Siz alıştırdınız..." türünden söylenmelerine rağmen kapı önünde önce gizli gizli sonra açıktan beslemeye başladım.

O kış soğuk ve yağışlı geçti. Evi kullanmak yerine eczanenin boşalan kutularında barınmayı tercih ediyordu. 
Her sabah onun kapı önünde miyavlamasıyla güne başlıyorduk. 

Nihayet bahar geldi. 
Anneme dedim ki "Bu yavrunun zor koşullarda yaşama tutunması insana örnek olmalı. Buna bir ad koyalım ama mestan, tütü, jimi, vs olmasın." "Onca istenmemezliğe direndi. Vazgeçmedi, adı Arsız olsun" dedi. Önce kabullenir gibi oldum. Ama içime sinmedi aşağılayıcı geldi. Hayır bu arsız değil güçlü olduğu için hayatta kaldı bunun için adı güçlü olsun dedim. 

Adını güçlü koydum. 
Veteriner çağırıp aşılarını yaptırdım. Komşular da alıştı varlığına. "Buraların kralı" diyorlar.